24 Nisan, canım babaannemin ölüm yıldönümüydü, 1971 yılında kaybettik onu. Tam bir İstanbul hanımefendisi, ablamın deyimiyle "incelikler üstadı"ydı. Annem ve babam gibi iki tane deli insanla birlikte yaşayabilmesi bile ne kadar sabırlı, iyi ve olgun bir insan olduğunun en büyük ispatıdır. Kokusu hala burnumda, sesi hala kulaklarımdadır. Bizi o büyüttüğü için ne kadar şanslıyız, dünyanın en zarif insanlarından biriydi. Örgü örmeyi öğret bana diye tuttururdum, hiç üşenmez, bir şişe ilmek atar elime verirdi, ben de ilmekleri bir şişten ötekine geçirir, örgü örüyorum zannederdim. Beni hiç bozmaz, gelir bakar ve ne kadar güzel ördüğümü söylerdi. Nur içinde yat babaannecim, seni çok seviyorum, seni hiç unutmadım...