Ekim, Kasım aylarından nefret eder oldum. Üç yıldır başıma ne geldiyse bu aylarda geliyor yahu. Şimdi de durup dururken İstanbul yolu gözüktü. Yarın sabah 9:10 uçağıyla uçuyorum. Kafamda çıkan saçma sapan bir şeyi Ömer'e göstermem gerekiyormuş. Of çok sıkıldım. Tam hayatımı bir yoluna koyuyorum, iyileştim diye seviniyorum filan, güm diye hadiii acaba yine kanser miyim şüphesi! Yeter yani...
Neyse, umarım bir daha yazdığımda iyi şeyler yazarım buraya. Bir de kafa ameliyatı geçirmek zorunda kalmam.
Saat 22:53 (edit)
Ya ben İstanbul'a gitmek istemiyorum, i s t e m i y o r u m... Hele kafamda çıkan saçma sapan bir çıban yüzünden gitmek hiç istemiyorum. Ben mutluyum, evimde mutluyum, Fethiye'de mutluyum, Halk Eğitim Merkezi'nin kurslarında mutluyum, m u t l u y u m. Ölmekten korkmuyorum, ölmek bir şey değil anasını satayım, ama tekrar kanser olmaktan ödüm patlıyor. Tedavisi çok ağır kardeşim, fena yani, çok fena. Tekrar tuvalette elimde kova bir yandan kusarken aynı zamanda da ishal ishal sıçmak istemiyorum (bunu yapmak zorunda kaldığım bir sürü zaman sık sık gülme krizi tutuyordu, şu halime bak diye ve o eski kocam olacak sersem insan da yatakta horul horul uyuyordu unutmam yani, gerçi kendisi ben bütün bunları yaşarken ve asla sesim çıkmazken, siberalem'den sevgili aradığıma ve nasıl etsem de kendime fırın aldırsam diye hesap yaptığıma inanmış bir zattır da aynı zamanda, o yüzden uyuması gayet normaldir).
Biraz zaman yahu, tek istediğim biraz zaman. Şu oğlan azıcık büyüsün, bu kadar da talihsiz olmasın be.