Ne yazayım sevgili günlük? Ablamın eşyaları bugün geldi ve bizim eski oturduğumuz eve yerleşti. Tam karşımızda olmasa da, balkondan baktığımda onun ışığını görecek olmak güzel. Son zamanlarda annemle yalnız kalmaktan korkar oldum çünkü. Gerçi, ablam ben seni yalnız bırakmamak için geldim dese de, ben annem için memnunum. En büyük korkum, gece bir şey olması ve benim onu bir yerlere yetiştirene kadar ölüp kalması. Sonunda yine bundan 5 yıl ve de kanserden önceki, duruma geldik, aynı yerde toplaştık, bakalım belki vardır bir hikmeti belli mi olur.
Uykularım çok bozuldu, hiç uyuyamaz oldum son günlerde, ben de yatmadan önce yarım zanaksı veriyorum bünyeye, bir güzel mışıl mışıl uyuyorum. Bu saatten sonra zanaks bağımlısı olsam ne olacak olmasam ne olacak hani yani. Gündüzleri de yarım sipraleksi atıyorum, oh mis gibi. Dünya yansa hasırım yanmayacak muhtemelen böyle giderse. Yalnız anti depresanlardan mı yoksa herceptinden mi bilmiyorum ciddi bir unutkanlık başladı. Aman onu da dert etmiyorum, unutkan bir insanım o kadar!