sayende sayeban olduk istanbul şehri

sayende sebil olduk aç kaldık sefil olduk

yıldızlar dem çekti güvercinler gibi başucumuzda

ve yaktı perişan eyledi sine-i sâd-pâremizi

saplanıp hançer misâli bir hilâl

sokaklar serseri biz serseri

yüksekkaldırım da bir cezayir şarkısını dile getirdi plâklar

cadde-i kebir: bütün ışıklarını yakmış bir gemidir

sinemalar neredeyse boşalacaklar
vay anam vay

sen ne dersin istanbul

sen garip bir şair olsan söyle ne halt edersin

kimin gücü yeterse kahretsin parasızlığı

sefalet akıyor gürül gürül sokaklardan

yol üstünde bir şehvet çarşısı tıklım tıklım

yol üstünde sevda pazarlığı aşk pazarlığı

kurtulamadık gitti bu denlü kepaze hayattan

hep böyle gecelerin koynunda yaşadık

geceler serseri biz serseri

karakoldaki aynada safran gibi kirli yüzümüz

gözlerimiz hasta gözleri ellerimiz hasta elleri

kırılmış kavala dönmüşüz
sen söyle serseriler kralı istanbul

sen söyle iki gözüm

hangi merhem çâredir şu bizim yaramıza

yel üfürdü su götürdü gençliğimizi

elimiz boşa geldi meydanlarda kaldık

meydanlar serseri biz serseri

sağımız sefalet solumuz ölüm

işte geldik gidiyoruz

kahrolasın

kahrolasın istanbul şehri

Attila İlhan

(Lütfi'nin anısına)