Na böyle! Bugün Muğla Devlet Hastanesi'nde ilaçlandım, yatak da vardı, Avil'i de yiyince bir güzel uyumuşum bütün serumlar boyunca, iyi geldi. Eylül'e kadar burada olacağım tedavileri, Eylül'de kontrole gideceğim İstanbul'a. Yarım saat mesafeye gitmek iyi geldi, bu taşınma işi beni bayağı yormuştu çünkü, İstanbul yolu çok gözümde büyüyordu.
Bugün ayrıca resim dersine de başladım, 1.5 saatte 1 silindir ve bir küp çizdim ve çizebildiğimi görünce de pek sevindim. Hoca da "umutsuz vaka" olmadığımı ve resim yapabileceğimi söyledi, bu ayrıca hoşuma gitti tabii. Bakalım, kendimi sanata vurdum artık, bir sanatçı olacağım nitekim. Neyse bari şiir yazmaya kalkmak gibi bir şuursuzluk içinde değilim hiç değilse.
Günler yeknesak geçip gidiyor. Aldığım antidepresan sayesinde hafif otlaşmış bir şekilde yaşıyorum, o da iyi geldi. Şiddetli duygulardan, fırtınalı hallerden bezdim artık, ot olmak istiyorum, her şeyi derin derin hissetmek ve yaşamak iyi bir şey değil bir kanser hastası olaraktan. Duyguları yüzeyde yaşamak en iyisi galiba...