Artık hiç bakamıyorum, ne savaş görüntülerine, ne parçalanmış bedenlere, ne yanmış çocuk fotoğraflarına... O kadar çok baktım ve o kadar çok duyarsız kalmadım ki, artık bakmamak ve duyarsız kalmak istiyorum. Yüreğim hiç kaldırmıyor artık, dayanamıyorum, gözümün ucuna bile değse kafamı çeviriyorum. Gazete okumuyorum, televizyonda sadece polisiye dizileri seyrediyorum, internette duyarsız kalmayın diye gelen hiçbir maili açmıyorum.
Çünkü biliyorum...
Şu ne kadar kaldıysa kalan ömrümü, kendime yarattığım bu küçücük dünyada, gündelik kaygılar dışında hiçbir kaygı taşımadan tamamlamak istiyorum. Yaşlandım ve hastayım...
Hemen her gün birilerinin kanserden öldüğü haberlerini almak da istemiyorum.
Kanser hastalarına tavsiye edilen o "çicekleri, böcekleri sevin, dünyaya gülerek bakın, aman da aman yaşamınızı derhal kaliteli hale getirin, hemen sevgi kelebeği olun, ayrıca mümkünse içinizdeki çocuğu da keşfedin bakın ne mutlu olacaksınız" şeklindeki kişiyi sadece ve sadece ölüme hazırlayan saçma sapan şeylerin hiçbirini yapmak da istemiyorum.
Moron moron yaşamak, taşlarımı boyamak, denize girmek ve sadece oğlum için kaygı duymak istiyorum.