Bir süredir aşağıda okuyacağınız satırları yazmayı düşünüyordum. Kısmet bugünmüş. Bir Kedinin Hatıraları bir yılı aşkın bir süredir yayında. Bu blogu, beni merak eden, dostlarım, akrabalarım, arkadaşlarım hem sağlığım hakkında, hem de neler yaptığım, nasıl olduğum hakkında haber alsın diye açmıştım. Hakikaten de açılış amacına hizmet etti blogum, hem arkadaşlarım telefon parasından kurtulmuş oldu, hem de ben herkese ayrı ayrı aynı cümleleri kurmaktan kurtulmuş oldum. Ayrıca başka şeylere de hizmet etti, uzun yıllardır görmediğim, haklarında hiçbir şey bilmediğim arkadaşlarım beni buldu buradan, irtibat kurdu. Tabii blog dünyasına adım atmakla birlikte, başka blogları da okur oldum. Çok sevdiğim sürekli takip ettiğim bloglar da oldu, gördüğüm yerde amanın diye kaçtığım bloglar da oldu ama kimseyi aman da ne kötü yazıyor, niye yazıyor, ne gerek var şeklinde yorumlarımla rahatsız etmeyi düşünmedim. Çünkü bana göre blog tamamen kişisel bir şey. İsteyen istediğini yazar, ister yemek tarifi verir, ister şiir yazar, ister kendini anlatır, ister edebi olduğunu düşündüğü metinler döktürür, ister sinema üstüne ahkam keser, ister müzik üzerine. Beğenen okur, beğenmeyen de okumaz. Kimse kimsenin kafasına silah dayamıyor sonuç olarak. Mecra da internet olunca çeşitli saçmalıkların basılması için ağaç da kesilmiyor, e daha ne?
Yorum konusuna gelince, ben çok yorum yazan bir insan değilim. Eğer gerçekten beni ilgilendiren bir konu hakkında yazılmışsa ancak yazarım, ya da blog sahibini gerçekten üzen ya da sevindiren bir şey olmuştur ve bu üzüntüyü ya da sevinci paylaşmak istiyorsam yazarım ancak. Bana gelen yorumlara da cevap vermeye üşenirim çoğu zaman J Aslında tabii üşenmekten çok, blog benim yorumlar da sizin diye düşündüğüm için cevap vermem, bazen de gerçekten yorgun olduğum için veremem cevap ve bana yorum yazan arkadaşlarımın bunu zaten düşündüklerini bilirim.
Şimdi diyeceksiniz ki “Sadede gel kedi hanım,” geliyorum. Geçenlerde bir yazıma bir yorum yapılmış. Daha doğrusu yorum değil, yeldeğirmenleriyle savaştığını söyleyen bir arkadaş, sevdiğim ve tanıdığım bir blog sahibi olan Eda Suner hakkında yazdığı bir yazıyı okumamı istemiş. Meraktan gittim okudum, kendi yorum alanında da kendisine düşüncelerimi yazdım, aslında konu bu değil. Konu şu ki, anladığım kadarıyla bu arkadaş, bizim yani, Eda’nın, Asortikkrep’in, benim, sevgili isimsiz meleğimizin ve daha bir sürü blog sahibi arkadaşımızın yardımlarıyla örgütlediğimiz Cerrahpaşa’ya kemoterapi koltukları alma meselesinin Tempo dergisinde yayınlanmış olmasını, Eda’nın kendi reklamını yapması olarak algılamış. Şimdi sevgili arkadaşım, evet Tempo’ya haber olduk, bence iyi ki de olduk, çünkü bir sürü insan o haber sayesinde dayanışmanın gücüyle neler yapılabileceğine şahit oldu hiç değilse. Ancak, durum şu ki o haber benim sevgili yeğenim sayesinde yapıldı. O olmasaydı, kimsenin basına haber vermeye filan niyeti yoktu ki ben istesem eğer haber değil Tempo’da, televizyonlarda bile çarşaf çarşaf yayınlanırdı. Eski bir gazeteci olarak gerek yazılı, gerek görüntülü basında bir sürü arkadaşım mevcut. Valla istesem Sabahların Sultanı Seda Sayan’a bile konuk olurduk yani. Ancak, hiçbirimizin kanserli hastalar üzerinden yapılacak bir reklama ihtiyacı yok. Yapılan iş haber değeri taşıyordu ve haber oldu o kadar. Zaten, Tempo’da çıkan haberin Eda ile hiçbir ilgisi yoktur, hatta fotoğrafçı gelene kadar kızın haberi bile yoktu bu durumdan. Bunu sitesinde yazmasını da ben istedim zaten. Ben de yazacaktım ama kemoterapi ertesi yorgun oluyorum, üzerinden zaman geçtikten sonra da nasılsa Eda yayınladı bir de ben yazmayayım diye düşünerek yazmadım. Hani bir iş yaptık herkes sitesinde yazıyor diye düşünmeyin diye. Eda’nın yazmış olması yeterliydi benim için yani. Bu konuda herhangi bir kompleks sahibi değilim.
Edacım canım kardeşim, sen hiç sinirlenme, hiç dert etme kendine bunları. Bildiğin yolda devam et. Ben senin siteni seviyorum, eğleniyorum, vakit geçiriyorum, verdiğin linklere gidiyorum, bakıyorum ve benim gibi bir sürü insan da yapıyor bunu. İnşallah bir dolu para da kazanırsın, kendine yatlar, katlar, atlar alırsın, arkana kocaman bir marketing ordusu takarsın, e-ticaret yaparsın. Gelen yorumları da ister yayınlarsın ister yayınlamazsın, istersen yorumlara kapatırsın siteni, ister açarsın. Blog kişisel bir şeydir, yorumlar da anonim filan değildir. Yorumu yayınlamayan gitsin kendi sitesinde yazsın ama sonra blog blog gezip “Bakın ben ne yazdım” diye link atmak gibi bir çiğlik de yapmasın.
Yel değirmeni savaşçısı arkadaşa da Don Kişot’u okumasını, eğer okuduysa da bir daha okumasını tavsiye edeceğim buradan.
Bu benim, bloglar arasındaki çekişmeler, kavgalar, şunlar bunlar hakkında yazdığım ilk ve son yazı olacak bunu da belirteyim. Böyle saçmalıklara bulaşmayı hiç istemem, istemiyorum da. Ancak bizim bir sözümüz vardır “Arkadaşıma dokunma” diye. Eda’da sevdiğim bir arkadaşımdır bunu da belirteyim bari!

Vesileyle yukarıdaki fotoğrafı bir daha yayınlıyorum. Bizim ancak hastaların dualarına ve rahat ettiklerini bilmeye ihtiyacımız var reklama değil.