Annem ve Babam'ın nikah günleri, tarihini hatırlamıyorum, zaten bizim evde evlilik yıldönümleri değil, ilk tanıştıkları gün olan 3 Ocak kutlanırdı her zaman, annem babam için bir şiir yazmış ve bir kolyeye yazdırıp hediye etmişti bir 3 Ocak'ta onu hatırlarım. Ne oldu o kolye hiç bilmiyorum, babamın uzun zaman boynundan çıkarmadığını biliyorum sadece. "Kara tutku, sen nesin bilir misin" diye başlayan bir şiirdi. Kara bir tutkuydu aralarındaki hakikaten de. Babam da ona bir şiir yazmıştı, o şiirden bir tek "Van Gogh sarısı paltonla" dizeleri kalmış aklımda. Annemle tanıştıkları gün, annemin üzerinde Van Gogh sarısı bir palto varmış çünkü. Bir de kitap hediye etmiş o gün babam anneme, Erich Maria Remarque'den "Garp Cephesinde Yeni Bir Şey Yok".
Babam öldüğünde, biz üç kardeş ağlaşırken, annem gelip "sizin benim kadar üzülüp ağlamaya hakkınız yok" diye bağırmıştı. Uzun zaman çok şaşırdım buna ama geçenlerde ablamla konuşurken ikimiz de hak verdik ona, ölen onun sevgilisiydi ve kimsenin çocukları bile olsa onun kadar üzülmeye hakkı yoktu. Manyakça bir aşktı aralarındaki... Bir keresinde de annem acımıştı bize, "gerçek aşkı hiç tatmadınız, üzülüyorum size" demişti ve gerçekten de acımıştı ablamla bana, bir küçümsemeyle değil, üzüntüyle söylemişti bu sözleri.
Annem ne kadar güzel, babam ne kadar yakışıklı görünüyor fotoğrafta. Yakasındaki orkideyi babam getirmiş ona, nikahta taksın diye.
Fotoğrafları olduğu gibi yayınlamayı seviyorum, fotoşopta oynamadan oldukları gibi koyuyorum siteye, en fazla biraz netleştiriyorum iyi görünsünler diye o kadar. Üstlerindeki yılların izi silinmiş fotoğraflar bana estetik ameliyat geçirmiş ama boyunlarından yaşlı oldukları belli olan kadınları çağrıştırıyor çünkü.