Bugün tomografim çekildi ve karaciğerimde daha önce 1 ve 1.5 cm olan tümörlerin, 2 ve 3 cm olduğu söylendi. Valla bu defa Ömer görene kadar bu tomografileri hiç inanmıyorum kanserin nüksettiğine. Ne bu be aaa, yeter artık. Daha önceleri kendimi hiç mi hiç kandırmadım. Asla hayır inanmıyorum filan demedim. Bilmiyorum tabii kendimi kandırmak da istemiyorum ama, bu defa bu işte bir yanlışlık var gibi geliyor bana. Bir hafta öncesine kadar hiçbir şeyim yoktu yani. Bir haftadır yoğun bir iştahsızlık ve mide bulantım var ama, tam 10 gün 400 mg antibiyotik içtim ve yanında vitamin filan da almadım. Neyse doğmamış çocuğa don biçmiyoruz ve Çarşamba gününü bekliyoruz. Nüfus kağıdımı kaybettiğim için yarın gidemiyorum İstanbul'a. Yarın nüfus kağıdı çıkartmakla uğraşacağım, tabii Akarca mahallesi muhtarını yerinde bulabilirsem. Ama valla kaymakama kadar çıkarım. Yanıma sağlık karnemi de alayım da, benim ben olduğuma ikna olsunlar bari. Var olman yetmiyor bu devlete çünkü, varlığını 8 ayrı evrakla da kanıtlaman gerekiyor.
Gerçi ilk nüksden daha hafif bir tabloyla karşı karşıyayım. Belim iyi, yürümem gayet iyi, başka bir yerimde ağrı sızı yok. Diğer organlarım temiz, akciğerlerim temiz. Karaciğer enzimleri dışında kan tahlillerim gayet düzgün. Basacaklar yine bana taksoteri ben ona yanıyorum. Taksoter hakikaten fena yapıyor insanı çünkü. Galiba bu defa da haftada bir yapacaklarmış, yapsınlar bakalım, ben de bu kanserden ölürsem bana da Devin demesinler. Ölmeyeceğim! İnadım inat kıçım iki kanat! Sinirimi sadece şu bozuyor, tam biraz kendime geliyorum, hayatımla ilgili düşünmeye başlıyorum, gümm yeniden yeniden... Biraz huzur be, biraz zaman başka bir şey istemiyorum yahu. Yani kronik olarak sürekli hasta olsam, yatak yorgan yatsam daha iyi. Ama böyle bir iyileşiyorsun, bir bozuluyorsun, insan yoruluyor.