Canım hiçbir şey yapmak istemiyor. Daha doğrusu yaptığım herşeyin boşa olduğu ve hiçbir şeyin eskisi gibi olmayacağı gibi bir duygu durumu içindeyim. Sanki hayatı başa sarmışlar gibi ve sanki bir arpa boyu bile yol alamamışız gibi.
Bugün alışveriş yapmak için girdiğim bir yerde -beni tanırlar- "Hayrola bugün çok sessizsin" dediler bana, "Kardeşimi vurdular" dedim, herkes hayretle başını kaldırdı, "Hrant'ı vurdular, duymadınız mı?" diye sordum, "Aaa, o senin kardeşin miydi?" diye sordular, "Sizin de kardeşinizdi, hepimizin kardeşiydi o" dedim, sessiz kaldılar, sonra bir tanesi "Onu kendi yandaşları (yani Ermeniler) vurmuş!" dedi, ben de güldüm... "Yok," dedim "O kadar uzağa gitmeye gerek yok, bildiğin Türk be Türk Trabzon uşağı vuran" dedim.
En kızdığım da vuranın Hrant'ın kesip attığı tırnak bile olamayacak bir eşkiya olması, daha da beter kızdığım da sırtından vurulması. Resmen dağ gibi adamı sırtından vurdu pislik ya. Hani adamın karşısındaki düşman bari soylu bir düşman olaydı! Karşısına bile çıkamayan korkak bir çocuk eliyle gitti...