İki bira içtim komşumla balkonda, iyi geldi. Son hafta ya bir şeyler yiyip içebiliyorum. Yalnız hem tuhaf hem de iyi bir şey oldu son zamanlarda, aslında epeydir oldu da, geçer diye bekliyordum geçmedi, şöyle ki, bünyem tuzu tamamen reddetti. Ben ki, yemeğin tadına bakmadan tuzu basan insan, artık tuzsuz yiyorum. Beyin herhalde dedi ki, "Bu hatunun kendi kendine tuzu filan bırakacağı yok, zaten niyeti de yok, ben bir sürpriz yapayım ve de tuzu reddedeyim." Tuz benim için hakikaten tuzak. Üç haftada bir yoğun kortizon kullanan bir bedene çok fazla tuz girmemesi lazım gerçekten de. Bugün böyle canım hem yemek istiyor hem istemiyor bir garip hallerdeydim, evde kırmızı biber buldum, 5 tanesini attım fırına pişirdim, sonra da üzerinize afiyet, limon, zeytinyağı ve de sarımsak koydum üstüne, oturdum tuz filan atmadan bir güzel yedim. İşte o zaman anladım ki, benim sevgili beynim bana sormadan tuz işini halletmiş. Bir de artık kola içemiyorum. Aslında canım zaman zaman acayip kola istiyor ama tadı öyle kötü geliyor ki içemiyorum. Beynim bu kola işini de halletti anlaşılan. Bir de sigara meselesini halletse böyle ne güzel olacak. Neyse, onu da yapar diye bekliyorum, ee herşey sırayla anlaşılan.
Bugün bir de uzun zamandır ilk defa poğaça yaptım. Onun da hamuruna tuz koymayı unutmuşum. Bana iyi geldi ama birkaç tanesini verdiğim komşularım beğendi mi bilemiyorum.
Günler geçiyor.