Bugün de geçti bir şekilde. Çay için şeftalili tart, akşam yemeği için de patates pizzası yaptım. Ne zamandır akşam sofrası kurulmuyordu evde. Zaten kemo bitip de biraz dinlenince şu akşam yemeği meselesini ele almayı düşünüyorum. Sofrada sürekli aynı şeyleri görmekten fenalık geliyor insana bir yerde. Şimdilerde ses çıkarmıyorum çünkü zaten 10-15 gün yemek yediğim yok. Gemzar'ı almayınca son on günü ayakta geçirebiliyorum, iyi oldu. Pek canım sıkılıyordu yerimden kıpırdayamayınca. Durmadan bir şeyler yemek istiyorum ama kendimi tutuyorum, ilk kemoterapideki gibi 20 kilo almak istemiyorum çünkü. Hoş pek kilo alabilecek bir pozisyonda değilim ama belli olmaz, dikkat etmek lazım yine de. Belim çok hassas çünkü, kilo iyi bir şey değil bel açısından.
Perşembe akşamı ablam geliyor, Pazartesi sabah birlikte uçacağız İstanbul'a, iyi bari yalnız gitmeyeceğim. Yarın sabah da hastaneye gideceğim, hem kan tahlili hem de şu kemik ilacı için. O kemik ilacını durmadan unutuyordum ama Didem hanım, yemin ettirip, üstüne bir de söz verdirince mecbur hatırlıyorum artık. Zaten almakta da fayda var, yaş ilerledikçe lazım olacak o kemikler bana.
Şu Puppets Who Kill yüzünden her gece üçe kadar oturma alışkanlığı edindim. Sonra da zaten bir saat uykuya dalmaya uğraşmakla geçiyor. Böylece gündüz öğlene kadar uyuyorum. Ama çok gülüyorum ya, uzun zamandır böyle iyi bir kara mizah seyretmemiştim. Öylesine absürt ki, valla acayip komik. Comedymax'in dizilerinde genelde pek gülmüyorum çünkü, hele o mutlu aile komedilerinden -hani herkesin sevgi kelebeği olduğu- fenalık geliyor, bunda kikir kikir gülüyorum iyi geliyor. Birbirinden adi ve kötü dört kukla ve onlardan da adi ve kötü rehabilitasyon uzmanı :)