Hayatımın En Mutlu Günü

Sevgili Dostlar,

Tam 45 yaşındayım. Bu yaşıma kadar bir sürü şey yaşadım, mutluluklar, üzüntüler, kırgınlıklar, sevinçler, güzellikler, aşklar (lar dediğime bakmayın hayatta tek bir kişiye aşık olmuş bir insanım :), kayıplar, ölümler, doğumlar. Bugüne kadar hayatta o kadar da işe yaramamış bir insan olduğumu düşünmüyorum. En azından 14 yaşımdan beri halkım için, insanlık için, inandığım değerler için, yaşadığım, taşını toprağını her şeyini çok sevdiğim ve başıma ne gelirse gelsin terkedip gitmeyi bir an için bile düşünmediğim ülkem için, sosyalizm için, devrim için, bir sürü şey yaptım, hala daha da yapmaya çalışıyorum elim erdiğince, gücüm yettiğince.

Ancak 18 Eylül günü Cerrahpaşa Radyasyon Onkoljisi'nde yaşadığım gün diyebilirim ki hayatımın en mutlu, en gurur verici, en güzel günü oldu neredeyse. Nasıl koltuklarım kabardı, nasıl onur duydum, nasıl gururlandım size anlatamam belki de.

O hastanede kapıcısından, güvenlik görevlisine herkes beni tanır, herkes beni sever. Ben her zaman onlara çok iyi davrandım, her zaman hallerini hatırlarını sordum, hiçbirini sen hemşiresin, sen profesörsün, sen kapıcısın diye ayırmadım, zaten ayıramam, böyle bir şey doğamda yok benim. Her zaman güleryüzlü, pozitif olmaya çalıştım. Zaman zaman benim de çok sıkıldığım, çok bıktığım günler oldu tabii sonuçta ben de insanım. Ama oradaki bütün görevliler, o kadar iyi insanlar ki, insanın içinden gelmez zaten kötü davranmak. Hepsiyle ayrı muhabbettim vardır yani :)

Onlar da beni çok severler, hepsi bana çok çok iyi davranır. Kendimi hep "prenses" gibi hissetmeme neden olurlar ki, en küçük bir torpil geçmezler aslında. Ve bu sadece bana değil, bütün hastalar için geçerlidir orada. Tam dört yıldır aralıklarla o hastaneye giderim ve sadece bir kere bir doktorun bir hastaya sesini yükselttiğine şahit oldum. O hasta da haketmişti hani yani.

O gün beni yine prensesler gibi karşıladılar arkadaşlar, aslında her zaman öyle karşılarlar. Ama hepsi o kadar sevinmiş ve mutlu olmuş ki sizlere anlatmama imkan ihtimal yok. Hepsinin ağzı kulaklarında, bana sarılanlar, öpenler, elimi okşayanlar...

Tabii en gurur verici olanı da, koskoca kürsü başkanının kemoterapi odasında beni beklemesi oldu haliyle. "Ben de sizi bekliyordum burada" demesin mi, koskoca profesör, bir acayip oldum sormayın, "Onur duydum efendim" demekten başka bir laf edemedim :)

Neyse, tabii oraya gidince ilk iş kan tahlili yaptırmak oluyor, gittim kan tahlilimi yaptırdım. Laboratuvarda görevli Ayla hanım da çok tatlı bir hanımdır. Beni hiç bekletmez, hemen alır kanımı :) Kanımı verdim, bu arada da gözüm kapıda, ya Eda gelir de beni bulamazsa diye. Tahlili alır almaz, Dr. Didem hanımın yanına uçtum, Didem hanım da pek güzel, pek tatlı bir doktorumuzdur. O da hemen ilaçlarımı yazdı, tedavi protokolünü hazırladı. Geçtim kemoterapi odasına. Efendim, özel kemoterapi koltuğu beni bekliyor. Meğerse Esra hemşire, benden önce oraya oturan bir hastayı, "Sen kalk bakalım ordan, öteki koltuğa geç, orası bugün Devin için ayrıldı" diye kaldırmasın mı. Bir güldüm bir güldüm sormayın. Hasta da bana "beni kaldırdı hemşire ordan" demesin mi, "Eh dedim o kadar da olsun artık" :)

Neyse Esra hemşire taktı serumu ve o arada kapıdan dünyalar güzeli bir yüz baktı. Hemen tanıdım tabii Edacığımı. Canım benim, o kadar sevindim, o kadar mutlu oldum size anlatamam. Bütün gün yanımda oturdu, kızım dedim, bu iş uzun sürer, bak işin varsa git, yok dedi, ben senin için geldim. Oturduk, güldük, konuştuk, söyleştik, eğlendik. Nasıl cıvıl cıvıl, nasıl neşeli, nasıl güzel bir kızsın sen Eda ya :) Yanımızda benim bir tanecik sevgili yeğenim de vardı, o beni hiçbir kemoterapimde yalnız bırakmadı bugüne kadar. Onunla da ayrıdır kemo maceralarımız bir başka yazıda anlatırım artık. İnanın bana zamanın nasıl geçtiğini anlamadım bile. Bu arada da odamıza gelen gidenin haddi hesabı yok. Hemşirelerin biri gidiyor biri geliyor, doktorların biri gidiyor biri geliyor. Nasıl sevindirdik onları, nasıl mutlu ettik :)

Tabii en şaşırtıcı olanı da şu oldu. Akşama doğru, önde kürsü başkanı Profesör Gülyüz hanım, arkada da hastanenin muhasebe işlerine bakan Esra hanım girdi odaya. Şimdi bu Esra hanım da genç bir arkadaşımız, aslında o da güzel, güler yüzlü bir insan ama biraz çabuk öfkelenen bir hali vardır her zaman. Herşeyde bir kusur bulur, herşeyde bir eksik bulur, yani hastalara pek iyi davrandığını iddia etmek pek mümkün değildir. Gülyüz hanım demesin mi, "Esra git, Devin'e ellerini sür, belki de sana biraz pozitiflik geçer." Arkadaşlar bir şaşırdım, güleyim mi ağlayayım mı ne yapacağımı bilemedim. Esra geldi, ellerini üstüme sürdü, artık ne yapayım, tuttum ellerini, okşadım, sevdim. Başıma hiç böyle bir iş gelmemişti bugüne kadar yani. Yaşadığım şoku anlatmama imkan yok :) Biraz yardımım olduysa ne mutlu bana. Onun da bir takım şahsi problemleri olduğunu biliyorum aslında ama işte, az biraz pozitif olmak lazım bu hayatta.

Derken efendim onlar gitti, vee Tempo muhabirleri girdi odaya. Bu işten haberleri olmuş, beni aramışlardı haber yapalım diye, ben de 18 Eylül günü hastanede olacağımı söylemiştim. Önümüzdeki Çarşamba çıkacak haberimiz büyük ihtimalle Tempo dergisinde. Böylece herkesin haberi olacak bu işten. Çok hoşuma gitti bu iş benim tabii :) Ne de olsa eski bir gazeteciyim ben de. Hem de halkımız böylece her şeyi devletten beklememek gerektiğini bir şekilde görür. Aslında beklememek demek doğru değil, devletin, politik hesaplarla yapmaktan imtina ettiği işleri, kendi öz gücüyle, kendi dayanışmasıyla yapabileceğini göstermiş olacağız belki de.

İşte böyle arkadaşlar. Bana çok güzel, çok mutlu, inanılmaz duygulu bir gün yaşattınız. Muhtemelen milyonlarca iyi hücre girmiştir vücudumda dolaşıma.

Edacım sana da çok çok çok milyonlarca kez teşekkür ediyorum. Bu iş sen olmazsan olmazdı zaten. Ve tabii ki isimsiz meleğimize (ismi bende saklı), Faysal Beye, Hayri beye, bu işe baş koyan bütün bloggerlere çok çok teşekkür ediyorum. Bu günlerde biraz yorgun oluyorum, hepinize tek tek yorum bırakıp teşekkür edemeyebilirim beni affedin olur mu? Zaten Edacım da benim yerime hepinizi ziyaret ediyor :)

Hepinizi çok seviyorum.