Uzun zamandır şöyle haysiyetli bir rüya görmüyordum. Bu sabah gördüğüm rüya tüm zamanların en absürtlerinden olmaya aday oldu. Şöyle ki, bir sabah uyanıyorum ve bir bakıyorum ki dünyada -evet tüm dünyada- benden başka bir allahın kulu insan kalmamış. Bu durum hiç garibime gitmiyor ve nedense "Nooldu bu insanlara yahu" şeklinde bir düşünceye hiç takılmadan, hemen hayatta kalmanın yollarına bakıyorum. Fethiye'deyim, kış mevsimi, önce gidip kendime şöyle güzel bir palto ve bot alıyorum, dükkanlar filan boş tabii. Sonra "Ulan, inşallah hayatta kalmış bir erkek vardır, yoksa insanlık yok olucak, ama yahu ben de menapozdayım, hayallah nasıl olacak" filan diye derin derin düşünüyorum. Derken efendim, bir araba bulup İstanbul'a gitmeye karar veriyorum, hoş araba kullanmayı bilmiyorum ama nasılsa sokaklar boş, kaza yapsam da kimseyi öldürmem filan diye düşünüyorum. Sonra yiyecek işi kafama takılıyor, ama diyorum nasılsa yiyecek bol, etler metler bozulsa bile paket gıdalar uzun zaman dayanır, hiç bir şey kalmasa pirinçlere bir şey olmaz, yağ bulamazsam pirinç haşlar yerim filan diye planlar yapıyorum. Zaten hayvanlar hayatta ve bir silah dükkanı bulup silah edinip avlanırım şeklinde düşünceler de geçiyor aklımdan. İstanbul'dan sonra Avrupa'ya mı gitseem yoksa şöyle Ortadoğu'ya mı uzansam diye de düşünmüyor değilim hani, denizi aşamayacağım için Amerika'ya gidemeyeceğim ya! İşte böyle, görüntülerden çok düşünceler şeklinde bir rüya görmüş bulunuyorum. Yorumu da artık Freud mu yapar, kim yapar belli değil valla. Rüyaya bak!

Bugün akşamüstü Deniz'le çarşıya indik. İşlediğim bir şeyleri çerçeveciye verdik, oradan Yüncü Mehmet'e gidip iplik aldık, sonra gidip kumpir yedik. Biraz sahilde dolaştık, iyi geldi. Onbeş gündür evden çıkmıyordum. Yarın da sevk işleri filan var işte. Neyse ablam geldi İstanbul'dan arabayla gideceğiz, yarın biraz gezeriz de artık. Kan düşük olduğu için denize giremeyeceğim. Neyse sahilde oturmak bile yetebilir insana bir yerde.